W dobie informacyjnego natłoku, wiele osób z sektora oświaty ma przekonanie, że skuteczne przekazanie wiedzy polega na podaniu maksymalnej liczby informacji. W efekcie tego podejścia, to nauczyciel dominuje dyskurs, kreując jednostronną komunikację. Paradoks tkwi jednak w tym, że ilość wygłaszanych komunikatów jest nieproporcjonalna do ich zrozumienia przez odbiorców.

Taka sytuacja ma miejsce w salach lekcyjnych z kilku powodów: po pierwsze, nadmiar informacji przyczynia się do zmęczenia umysłowego uczniów i konsekwentnie do spadku koncentracji. Po drugie, ciągły monolog nauczyciela szybko ulatnia się z pamięci uczniów. Na koniec, uczniowie przyzwyczajają się do powtarzania materiału przez nauczyciela, co prowadzi do braku skupienia na przyswajanej treści.

By zmienić ten stan rzeczy warto wprowadzić milczenie jako formę aktywnego słuchania i pobudzenia uczniów do samodzielnego myślenia. Przerwy w monologu nauczyciela mogą zostać wykorzystane do pracy w parach czy poszukiwania odpowiedzi na zadane pytanie. Praktykowanie tej metody pomaga uczniom w nauce przez współpracę, co jest strategicznym elementem oceny kształtującej.

Stwarza to też okazję do poproszenia uczniów o przewidywanie dalszego ciągu nauki, co przyczynia się do skuteczniejszego uczenia się i twórczego myślenia. Według wielu badań, wzajemne nauczanie nie tylko zwiększa zaangażowanie uczniów w proces nauczania, ale także pozwala na lepsze utrwalenie materiału.

Z kolei praktykowanie aktywnego słuchania ułatwia uczniom zdobycie umiejętności skupienia i koncentracji na treści przedstawianej przez nauczyciela. Zadawanie pytań, na które uczniowie mogą szukać odpowiedzi, dodatkowo stymuluje ich proces myślowy.

Ponadto, dając uczniom możliwość wyrażenia swojego zdania nauczyciel ma szansę dowiedzieć się więcej o ich sposobie postrzegania świata, co jest nieocenione w dostosowywaniu metody nauczania do potrzeb uczniów. W ten sposób buduje się więź między nauczycielem a uczniami, a klasa staje się bezpiecznym miejscem do nauki.