W dzisiejszym świecie psychiatrii, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD) są klasyfikowane jako schorzenia neuropsychiatryczne, które wiążą się ze zmianami strukturalnymi i funkcjonalnymi w systemie nerwowym. Zaburzenia te dotykają nie tylko dorosłych, ale również młodzież i dzieci, powodując znaczne niewygody dla pacjentów i znacznie obniżając jakość ich życia. Jest to istotny czynnik motywujący do podjęcia terapii lub leczenia.

Interesujące jest to, że kryteria diagnostyczne stosowane do oceny osób dorosłych i dzieci z zaburzeniami OCD są identyczne. Tradycyjnie OCD klasyfikowano jako część spektrum zaburzeń lękowych, co odzwierciedla klasyfikacja chorób medycznych ICD-10. Niemniej jednak, współczesna klasyfikacja chorób medycznych DSM-V traktuje zaburzenia lękowe jako odrębne jednostki, dedykując każdemu z nich osobny rozdział. W tym kontekście, OCD znajduje swoje miejsce w sekcji „Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne i powiązane”, gdzie wymienia się również takie stany jak cielesne zaburzenia dysmorficzne, patologiczne zbieractwo, trichotillomania, wywołane zapalenie skóry i inne. Ta zmiana w klasyfikacji zaburzeń oznacza istotny krok naprzód w rozumieniu natury OCD, oddzielając je od kontekstu lęku.

Zgodnie z ICD-10, zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne jest diagnozowane, gdy spełnione są następujące kryteria (te same dla dzieci i osób dorosłych):

Obecność natrętnych myśli (obsesji) lub natrętnych czynności (kompulsji), lub obu tych objawów, przez większość dni w ciągu ostatnich 2 tygodni. Natrętne myśli (myśli, idee, obrazy) i natrętne czynności (działania) charakteryzują się następującymi cechami, wszystkie muszą być obecne: objawy są postrzegane jako powstające w umyśle pacjenta, nie jako narzucone z zewnątrz; są powtarzane i odczuwane jako nieprzyjemne; co najmniej jeden objaw (myśl lub czynność) jest postrzegany jako nadmierny lub bezsensowny; pacjent próbuje oprzeć się objawom.